Veel mensen gaan rennend door het leven. Vliegen door drukke agenda’s langs zoveel mooie dingen. Toen mijn dochters in mijn leven kwamen, kon ik niet meer in de vijfde versnelling door blijven gaan. Zij leven niet in de vijfde versnelling, maar in de eerste of tweede. Eerst probeerde ik gewoon door te gaan in mijn hoge versnelling, maar al snel merkte ik dat het best lekker is om af en toe terug te schakelen. En met het terugschakelen gebeurde er iets. Want als je minder snel gaat zie je meer.
Ik zag het zelf niet eens in eerste instantie, maar toen mijn dochter, toen 1, op de stoep opeens stokstijf bleef staan moest ik ook wel stoppen. En kijken. Want er was iets, dat was duidelijk. Er lag een vijver op de stoep. Ik keek en zag niets. Tot ik besefte dat die grote plas (het had best hard geregend) vanuit haar perspectief best op een vijver zou kunnen lijken. Ze was helemaal verwonderd en ik zag opeens door haar ogen. Wauw!
Dat afremmen en je verwonderen daar werd ik best wel blij van. Maar het leven ging door. Mijn dochter werd groter, kreeg een zusje en ook die werd groter en zo kwam er langzaam aan steeds minder verwondering. Want ze hadden het meeste wel een keer zien langskomen.
Tot we verhuisden van een rijtjeshuis in de stad naar een huis midden in een weiland. Een lang gekoesterde wens. Daar kwam niet alleen voor hen, maar ook voor mij de verwondering terug. Ik zie hier dagelijks dingen die ik in mijn hele leven nog niet eerder gezien heb en ik verwonder mij. En weet je, dat verwonderen is best wel een lekker gevoel.
Daarom probeer ik het te vangen, zodat ik mij vaker kan verwonderen. Dat doe ik door foto’s te maken. Heel dicht op het onderwerp, zodat je het écht ziet. Als je het leuk vindt mag je best mee verwonderen hoor. Verwonder je mee?
Ik verwonder mij 